WOENSDAG 26 JULIWOENSDAG 26 JULINa een week tussen de bergen beginnen we ons al helemaal thuis te voelen. Gisteravond tijdens het eten spraken we met een Duits stel, dat de directe weg tussen de Lodner Hütte en de Stettiner Hütte had gedaan, over het Johannesschartl, en daar erg enthousiast over vertelde. Het feit dat je midden in de Texelgroep in een berghut zit, geeft je meteen de status van Ervaren Bergwandelaar, want wat doe je daar anders? Er is maar één makkelijke toegangsweg naar de hut en dat is een weg die niet veel voldoening geeft, laat staan dat je die heen en terug zou willen doen met een overnachting ertussen. Wij hebben met de Franz-Huber-Steig de een-na-makkelijkste weg genomen en nu willen onze tafelgenoten ons meteen warm laten lopen voor de moeilijkste!
In ons gidsje staat sneeuw en ijs beschreven bij deze route en zinnen als "Pickel und Steigeisen mitbringen", dus we hebben hem nooit serieus overwogen, maar deze hete zomer blijkt natuurlijk al ieder spoortje ijzige omstandigheden te hebben doen verdwijnen. Toch lijkt deze route ons, ondanks het feit dat een paar dagen eerder bij de Stettiner Hütte best handig zou zijn, echt nog wat te veel gevraagd van onze prille hooggebergte-ervaring: een steil pad omhoog en een even steil pad weer naar beneden, handen- en voetenwerk en 'Geröll' en dat met 13 kilo op onze rug, nee, dat zien we toch even nog niet gebeuren.
Vandaag staat de Lazinser Rötelspitze op het programma, mijn eerste drieduizender! M. is al eerder op die hoogte geweest, jaren geleden in Oostenrijk. We voelen weer een gezonde spanning over de route. Het klimwerk naar de top zal qua moeilijkheid vergelijkbaar zijn met wat we al gedaan hebben, maar het is wel langer dan we tot nu toe aan klauterpartijtjes zijn tegengekomen.
We vertrekken tegen negenen en lopen eerst naar het Halsljoch, de pas tussen de Tschigat en de Rötelspitze. Een mooie, beetje desolate klim over een gewoon bergpad. Zelfs in deze droge tijd komt er veel water naar beneden, de beekjes worden gevoed door twee hoge bergmeertjes, waar we ook langs komen. De Rötelspitze is regelmatig te zien en lijkt erg hoog. De zuidwand is steil en brokkelig en het verbaast ons dan ook niet echt dat we even later een gedenkplaat tegenkomen (het is niet de eerste deze vakantie) van iemand die hier is verongelukt. We vermoeden een val vanaf de graat naar de top, of eventueel uit de wand (die mij overigens niet erg klimbaar voorkomt, vanwege de brokkeligheid), want vanaf de plek waar de gedenksteen staat, is een dodelijk ongeval onwaarschijnlijk.
Vlak voor de pas wordt het pad steiler en gaat over in een reeks haarspeldbochtjes door een korte gruishelling. We merken wel dat we op hoogte zijn, halverwege de helling rust ik even uit om weer op adem te komen. Nog een paar passen en we zijn boven, eerste gedeelte afgerond.
We kijken we de kom in, die nu onder ons zichtbaar is. Ja, vlak onder ons eindelijk een sneeuwveldje! Ik trek iets aan, want er waait een dalwindje over het Joch. We eten een mueslireep, ik maak een paar foto's en dan gaan we op weg voor het tweede gedeelte. We zien halverwege de graat iemand naar beneden komen en uit zijn bewegingen valt af te leiden dat het inderdaad afgelopen is met het wandelpad. M. gaat voorop, zodat hij kan aangeven of het nog gaat. Bovendien is hij van ons de snellere stijger. Het begint meteen met een paar echte klimpassen en ik voel me als een vis in het water. Ik vind het een sport om het vaste touw niet te gebruiken. M. ontdekt dat dit inderdaad soms de beste optie is, bijvoorbeeld wanneer het touw of de ketting erg los hangt.
Het is een echte graatroute, behoorlijk luchtig op sommige plaatsen. We kunnen ons voorstellen dat het hier met ijs een heikele zaak kan worden en denken nog even aan de gedenkplaat beneden. Maar we houden ons hoofd er goed bij en het sluit al met al goed aan op ons kunnen. Ik heb een lekker ritme te pakken, iets langzamer dan M. en ineens hoor ik, voordat ik het verwacht: "We zijn er!" Ik zet de laatste stappen en daar ben ik, op de top, drieduizend meter en een uitzicht op bijna alle toppen van de Texelgroep en daarbuiten. Wat is dit mooi! Ik schrijf ons in in het topboek en zie namen staan van enkele mensen die we gisteravond in de hut hebben gesproken. We eten ons lunchbrood op in ons t-shirt, want zelfs op drieduizend meter wil het maar niet koud worden en na drie kwartier genieten dalen we voorzichtig weer af naar het Halsljoch. Daar moet ik toch even een sneeuwbal gaan halen bij het sneeuwveldje voor we verder gaan; brrrr, koud!
Later in de hut bespreken we de ervaringen na: de tocht van vandaag ging zo soepel, zou het Johannesschartl niet toch...?
-->vervolg
(Copyright van de foto's: Nans)