DINSDAG 25 JULIDINSDAG 25 JULIHet gemak waarmee we de Hochgangscharte hebben beklommen, lijkt de weg open te leggen voor de directe weg tussen het Hochganhaus en de Lodner Hütte. We vragen voor de zekerheid aan de huttenwaardin hoe het eerste stuk is van deze Steig, want daarover staat in ons gidsje en op de kaart dat het een moeilijk pad is. Maar ze is heel duidelijk: het alternatief (via de Tablander Alm naar de Steig klimmen) is loodzwaar. Ze heeft het één keer gedaan en gaat dat nooit meer doen! Als je geen hoogtevrees hebt en weet waar je je voeten neerzet, is de Steig geen probleem. Aan die voorwaarden voldoen we in ieder geval en de huttenwaardin weet ook dat we gisteren naar de Scharte zijn geklommen, dus we vertrouwen op haar oordeel en gaan op weg. Het scheelt ons 300 meter afdalen en weer omhoog klimmen.
Het is wel weer even wennen met de bepakking te lopen. Die anderhalf uur naar het Hochganghaus waren een eitje vergeleken bij wat we vandaag gaan doen. We stijgen een hele tijd langs de flank van de bergkam in gestaag tempo omhoog. Het is een prachtig pad, smal en dit keer eens niet afgezekerd. We horen om de haverklap Murmeltiere fluiten en de alpenkraaien vliegen af en aan. Het is dat we onze kop erbij moeten houden op dit pad, anders hadden we misschien ook nog wel een gems of steenbok boven ons hoofd gezien. 
Er komen veel geulen van de bergflank naar beneden die gevuld zijn met keien en kiezel, die we over moeten steken, maar het pad is overal goed onderhouden en het levert geen problemen op zolang je je voeten in de gaten blijft houden. Mensen zien we overigens nauwelijks, ik geloof dat we één ander wandelstel tegenkomen en later nog een 'local', vlak bij de Lodner Hütte. Misschien was die wel op weg naar zijn kudde geitjes.
Wat ons uiteindelijk meer tegen blijkt te vallen dan de technische moeilijkheid van het pad, is het voortdurend klimmen en dalen dat je moet, nadat je eigenlijk de hoogte van de hut al bereikt hebt, halverwege de wandeling. Nadat je het Etschtal achter je gelaten hebt (eindelijk Meran kwijt!) en het Zieltal inloopt, begint het pad te dalen, om een paar honderd meter verder weer omhoog te gaan en dat gaat zo eigenlijk tot aan de Lodner Hütte door. Ter afwisseling komen we wel nog een leuke klauterpassage tegen, afgezekerd en zelfs met beugels in de rots daar waar het wel erg platerig wordt voor ongeoefende voeten. En vier uur nadat we vertrokken zijn, zien we de Lodner Hütte liggen, die zich lang verborgen heeft weten te houden. Nu zijn we er bijna en om twee uur zitten we op het terras achter een flink glas bier, blij dat we dit mooie pad genomen hebben, maar ook blij dat we het achter de rug hebben. Als we ooit nog lange bergwandelingen zouden willen gaan maken, moet onze conditie in ieder geval een stuk omhoog!
-->vervolg
(Copyright van de foto's: Nans)