MAANDAG 24 JULIMAANDAG 24 JULIDe zesde dag volgt hetzelfde stramien als de dag ervoor. Na een heerlijk ontbijtje (we wennen al aan de koffie) zijn we rond een uur of tien op weg. We hebben een korte etappe voor de boeg van een uurtje of twee, met 500 hoogtemeters. De eerste hoogtemeters gaan weer door het buurtschap boven Gasthof Hochmuth, gelukkig zijn we op de stijging voorbereid. Het is geen moeilijke wandeling en hoewel de weg door het bos zeker zijn charme heeft, is het eigenlijk ook geen heel bijzondere wandeling. Het lastigste stuk is een korte klim omhoog naar een oversteek door een beek, die door een steenverschuiving een licht alpien karakter heeft gekregen. Niet lang daarna lopen we over de alm naar het Hochganghaus toe, waar we twee bedden in een vierpersoonskamer krijgen toegewezen.
Boven het Hochganghaus verheft zich de Hochgangscharte. Een wandeling over 600 hoogtemeters, met een gezekerde passage bovenin. Nou, daar draaien we sinds de Ifinger onze hand niet meer voor om, maar we zien wel een beetje op tegen 600 meter aaneengesloten steil omhoog, na de 500 hm die we al achter ons hebben liggen. Nou ja, het adagium van gisteren geldt ook hier: we kunnen altijd nog omdraaien als we het niet meer zien zitten.
Het pad begint licht stijgend door het bos, om na een minuut of twintig, boven de boomgrens, over te gaan in een steilere klim. Het pad is goed aangelegd en we volgen in een lekker ritme de haarspelden naar boven. Halverwege vind ik dat ik wel wat rust heb verdiend en op een vlak stukje eten we een mueslireep en genieten we alvast van het uitzicht. Een blik omlaag en omhoog vertelt ons dat we het gaan halen, want het grootste deel stijgen hebben we erop zitten. Het lijkt wel nog een stuk steiler te worden boven ons en vooral valt op dat het pad door de rotsen zal gaan en niet meer over de weiden, die hier zo'n beetje ophouden. 
Het pad blijft echter goed onderhouden en op de al te luchtige passages vinden we weer kettingen. Ik voel me in mijn element en ook M. klautert met gemak langs de rotsen door de korte kloof, die ons boven aan de Scharte brengt. Rechts gaat de Spronser Rötelspitze vrijwel direct omhoog, links van ons het pad naar de Tschigat, een van de hogere bergen in de Texelgroep (hij mist net twee meter om de 3000 vol te maken). Vlak onder ons ligt de Langsee, een van de Spronser Seen. Ik had het op de kaart vast al gezien, maar was het bestaan van dit bergmeertje alweer vergeten en ik ben verrast!
Ik voorzie knieproblemen op de terugweg en ik volg M. dus niet een stukje de flank op in de richting van de Spronser Rötelspitze. Die ligt nog een uurtje lopen en nog eens 200 hm verderop, maar dat zie ik echt niet meer gebeuren vandaag. Een half uurtje later is M. terug, hij is doorgelopen tot hij het topkruis kon zien en daarna teruggekeerd. Ik heb genoten van het uitzicht op de Scharte en ben een stukje over de blokken naar beneden geklommen, tot een bergwandelaar boven mij bezorgd vraagt of alles goed is en of ik niet verdwaald ben.
De terugweg gaat gesmeerd, wel voel ik weer mijn knieën, maar het lijkt niet erger dan de vorige dagen. We zijn in een vlot tempo beneden en ik ben minder moe dan ik boven nog dacht dat ik zou zijn. Een kort avondwandelingetje na het eten, achter de hut een paar meter naar beneden en weer terug, doet me echter wel beseffen dat ik er 1100 hoogtemeters op heb zitten vandaag, want mijn knieën vinden dit nu toch te veel van het goede.
-->vervolg
(Copyright van de foto's: Nans)