ZONDAG 23 JULIZONDAG 23 JULIIn de bus naar Dorf Tirol is het al behoorlijk warm, terwijl het nog geen half elf is. Wat een zomer is dit! Het klimmetje door Dorf Tirol naar het dalstation van de lift valt wel een beetje tegen, zo met de rugzakken op. Hoewel er veel mensen staan, blijken we niet te hoeven wachten en het duurt niet lang of we staan in de Gasthof bij de bar en krijgen de sleutel van onze kamer. Ha, een kamer, met twee bedden en een eigen badkamer! Dat is wel een lekker begin van onze huttentocht, zeg.
Na een lekkere lunch, bestaande uit een kaasplankje voor mij en een omelet voor M., maken we ons op weg naar de Mutspitze. Of we tijd hebben om hem helemaal op te gaan, weten we niet zeker, maar we gaan in ieder geval een stuk omhoog. Het weer is wat slechter geworden, meer bewolking en mogelijk onweer in de middag. Het zijn ruim 900 klimmeters, dat hebben we nog niet gedaan de afgelopen dagen. Sterker nog, het is alweer een paar jaar geleden dat we zoveel hoogtemeters in één wandeling hebben gehad, kunnen we het nog?
Vanaf Hochmuth begint het meteen steil omhoog door de kleine buurtschap. De boerderijen en de bijgebouwen liggen allemaal op verschillende hoogtes en het pad, beton voor een deel, voert zo'n beetje langs alle gebouwtjes; voor je het weet loop je het erf op in plaats van het pad te volgen. Boven de boerderijen lopen we over een keiig pad door het bos, lekker in de schaduw, tot aan boerderij Mutkopf (met terras). We gaan meteen links het pad naar de Mutspitze op, want tot nu toe gaat het redelijk soepeltjes en wie weet zien we de top wel zitten.
Ik heb nogal wat lading in mijn rugzak in verband met mogelijk onweer (weer die zware gore-tex regenjassen) en het inmiddels stenige pad, met hoge 'treden' doet mijn tempo aardig zakken. M. neemt de rugzak over en bij een splitsing rusten we uit op een steen. We hoeven nog maar iets van 300 meter tot aan de top, het weer ziet er niet uit of het snel gaat betrekken en we gaan omhoog. We kunnen altijd omdraaien als we het niet meer zien zitten, toch? We klimmen al een tijdje met houten leuningen links en rechts van het pad. Later lees ik op internet dat dit zou zijn om te zorgen dat mensen niet van het pad afgaan, omdat de helling ernaast nogal erosie-gevoelig is. Dat neemt niet weg dat de leuning door mij dankbaar gebruikt wordt bij al te hoge opstappen. Als we de boomgrens gepasseerd zijn, hebben we al een mooi uitzicht over het dal van Meran en geen haar op ons hoofd dat er nu nog over denkt om terug te keren. Het weer is prima, de tijd vormt geen probleem en het klimmen gaat eigenlijk helemaal niet zo slecht. Nog een klein stukje klauteren over grote rotsblokken en dan staan we ineens oog in oog met het topkruis van de Mutspitze. Joechei, gehaald!
We hebben een prachtig overzicht over de bergen van de Texelgroep en met de kaart kunnen we ze allemaal identificeren. Er loopt een graat vanaf de top naar de Spronser Rötelspitze boven het Hochganghaus. Verderop de Tschigat, de Lodner en de Hohe Weisse. Ook het dal naar de Lodner Hütte zien we, met een flinke, regengevulde wolk erboven, een mooi gezicht, vooral omdat bij ons de zon nog volop schijnt. Aan de andere kant zien we de Ifinger, waar we een paar dagen geleden op stonden. En onder ons natuurlijk Meran, niet te missen waar je ook gaat lopen hier.
De terugweg dans ik over het pad naar beneden, ik heb de rugzak weer om, maar die hindert mij niet in het minste. Jammer dat mijn knieën toch wel een beetje aan het protesteren zijn. M. heeft wat last van zijn nieuwe schoenen bij het dalen. Ze zijn nog stug en zijn tenen komen op onprettige wijze tegen het leer aan. Toch te klein gekocht? Bij de Mutkopf-hut pauzeren we en we bestellen een lekkere koele Apfelschorle. Nog een klein uurtje naar beneden, waar een biertje op het terras ons wacht. Wat een heerlijke middag!
-->vervolg
(Copyright van de foto's: Nans)