DONDERDAG 20 JULIDONDERDAG 20 JULIWe hebben gisteren bij de VVV een dienstregeling gehaald van alle bussen en treinen rondom Meran, maar het boekje geeft weinig duidelijkheid over de kaartjes en waar je ze vandaan moet halen. We hebben bus 1 nodig, zoveel is duidelijk. We gaan vandaag naar Meran 2000, het skigebied van Meran op zo'n, ja, je raadt het al, 2000 meter hoogte. Om zonder al te veel inspanning zo hoog te komen pakken we de kabinelift, die met bus 1 te bereiken is. Maar in bus 1, een stadsbus, blijken geen kaartjes te koop (op de lijndiensten wel) en zo verdoen we dus onze tijd met het lopen naar de kiosk om een kaartje te bemachtigen. Het is niet heel erg, want we hebben de tijd ruim bemeten. Het plan is de Ifinger te beklimmen. Een berg met twee toppen, waarvan de hoogste, de Grosse Ifinger, een echt klauterstukje schijnt te hebben, dat echter met kettingen en vaste touwen beveiligd is en ons dus wel te doen lijkt, ondanks M.'s geringe klauterervaring. Mocht het er toch te lastig uitzien, wijken we uit naar de Kleine Ifinger (2552 m).
De lift brengt ons tot 1900 meter en dat betekent dat we bijna 700 hoogtemeters voor de boeg hebben op onze tweede vakantiedag. Ik heb aardig wat gewicht in mijn rugzak, met onder andere de toch wel zware goretex-jassen erin. We gaan toch naar 2600 meter klimmen, dacht ik nog in het hotel. Maar met 27 graden boven aan de lift en een strakblauwe lucht boven ons, lijkt het ineens een overdreven maatregel. Nee, vandaag zullen we die niet nodig hebben.
De klim naar de Kuhleiten Alm is eigenlijk maar saai en het eerste stuk zijn we bepaald niet alleen. Wijselijk laten we op deze eerste dag een leuker, maar heel steil pad door de Almen omhoog links liggen en we volgen het karrenspoor, dat langer nodig heeft, maar een stuk geleidelijker klimt. De warmte is niet echt aangenaam en ik merk toch wel dat ik op hoogte bezig ben; heel vlot ben ik niet. Het feit dat ik niet al te veel aan de conditie gedaan heb, werkt natuurlijk ook niet echt in mijn voordeel. Na ongeveer anderhalf uur bereiken we Kuhleiten en we rusten even uit tussen de alpenbloemen. We zien het pad naar de beide Ifingers lopen, nu begint het echte werk. Natuurlijk is ook dit vermoeiend, maar het sjokken over een langzaam stijgend karrenspoor vind ik vermoeiender dan dit. Dit is inspanning die loont! Niet lang daarna staan we bij de splitsing. Hier moeten we kiezen: via het noordwandje van de Ifinger naar de Grosse Ifinger, of verder over de zuidflank naar de top van de Kleine. Door de schaduwen die de noordwand werpt, lijkt het plan voor de hoogste top ineens toch wel spannend en hebben we hiervoor voldoende ervaring? Een man verschijnt om de hoek, hij komt van de top en ik vraag hem hoe het pad er verder uitziet. Hij doet er nogal luchtig over, bevestigt nog eens dat het allemaal afgezekerd is en we besluiten de stap te wagen. Mijn klimervaring moet in ieder geval voldoende zijn en mocht het toch niet voldoende zijn om ook M. erdoor te loodsen, kunnen we altijd omkeren
Vaste touwenMeteen om de hoek zien we de eerste kettingen. Het smalle rotspad traverseert de noordwand en je moet wel 'schwindelfrei' zijn om hier fatsoenlijk doorheen te komen, maar moeilijk is het niet. Een klein klimmetje over een pasje en daarna een prachtig, ietwat luchtig bergwandelpad, waar zowaar nog een touw langs is gespannen, dit is eerder luxe dan moeilijk! Maar vlak voor de top komt nog een echte klimpassage, voor een niet-klimmer lastig, ware het niet dat het flink neigt en er een touw over de plaat loopt. Ik vertel M. hoe hij aan het touw naar achteren kan hangen voor een goede druk op zijn schoenen en hij huppelt na de eerste onwennige metertjes naar boven. Ik vind voldoende treetjes in de spleet die er vlak langs loopt en heb het touw niet nodig. Boven deze plaat nog een stukje klauterwerk over blokken verder naar boven en dan ineens: het topkruis, we zijn er! We hebben een werkelijk prachtig uitzicht over de Texelgroep en over het dal van Meran, ondanks de hei•gheid die onvermijdelijk is bij deze hitte.
De terugweg volgen we in plaats van het karrenspoor het steile pad door de alm, best pittig voor onze nog niet zo getrainde beenspieren. Ik begin mijn knieën te voelen en weet dat ik de telescoopstokken, die ik had kunnen lenen, maar dat niet heb gedaan, nog ga missen deze vakantie. Zeer voldaan komen we bij de lift en hebben we zelfs nog tijd voor bier en Apfelschorle. Dit wordt een fijne vakantie.
-->vervolg
(Copyright van de foto's: Nans)