KLIMWEEKEND JULI

Zaterdag

Het is het eerste weekend van de zomervakantie en ik ga meteen de rotsen in. Ik was wel toe aan een actief weekend, met niks aan mijn hoofd. Even geen druk, geen deadlines, geen onverwachte dingen die bovenop de gebruikelijke inspanningen van het einde van het schooljaar komen. Het is de eerste keer dat ik weer naar buiten ga, sinds de klimcursus in maart. Ik ga weer mee met de regio, een gewoon instructieweekend dit keer, weer naar Hotton. Ik voel me nog onzeker over alle touwhandelingen en -commando's en ik hoop dat dat na dit weekend een beetje beter voelt. Bovendien wil ik graag wat voorklimmen. In de klimhal heb ik al twee keer een eenvoudige route voorgeklommen en gelukkig heb ik het voorklimmer-zekeren en de HMS-knoop daardoor ook nog/weer in de vingers.

Ik moet al heel vroeg op. Ik rijd mee met iemand die van verder weg moet komen en we hebben daarom afgesproken op het station, om zeven uur. Dat valt even tegen, zo de eerste dag van de vakantie! Het weer is matig, maar droog. We hopen dat we dat zo kunnen houden, maar de weersvooruitzichten zijn niet al te goed.

Ik word, eenmaal aangekomen in Hotton, samen met een andere cursist ingedeeld bij R., die ik inmiddels redelijk ken. Hij was de instructeur tijdens de eerste dag van de beginnerscursus en op vrijdagavond zie ik hem regelmatig in de hal. Het is de bedoeling dat degene die al eens eerder buiten heeft geklommen (ik) degene die voor het eerst mee is (P.) de handelingen en do's en don'ts uitlegt. Dat blijkt heel leerzaam! Ik weet de touwcommando's nog en ook de volgorde der dingen. We pakken Tar, Zoen en Jane, ha, die ken ik nog van de vorige keer. P. gaat eerst, daarna ik. Het gaat lekker en in een wip ben ik boven. Nu de abseil... De melige afsluiting van de vorige cursus staat mij nog helder voor de geest, maar het gaat veel gemakkelijker dan ik dacht. Het is allemaal nog wel wat onwennig en ik ben blij dat er iemand op mijn vingers meekijkt, maar ik voel ineens meer vertrouwen ontstaan.

Na de abseil is het later dan we denken, eerst lunchen. Daarna pikken we de Walter-pijler in, ook een route die ik al ken. Dat opent voorklimperspectieven. We klimmen eerst na naar het relais halverwege en dan zal ik het tweede gedeelte voorklimmen. Brrr, toch wel een beetje eng. Nog niet eens zozeer het voorklimmen zelf, maar vooral het vooruitzicht dat ik dan helemaal in mijn eentje boven sta om een standplaats in te richten en te zorgen dat ik mijn naklimmer veilig kan zekeren, zonder dat er iemand meekijkt of het allemaal goed gaat. In de hal hoef je bovenaan geen standplaats te bouwen, daar haal je gewoon het touw door de ring en jojo je naar beneden. We oefenen de routine nog een keer, ik lijk het echt allemaal te weten, even diep ademhalen en daar ga ik. Het klimmen gaat alvast prima, setjes inhangen is geen probleem, touw inhaken ook niet. Er is absoluut voldoende houvast voor handen en voeten op deze route om niet in de problemen te komen. Boven aangekomen hang ik mezelf aan de rots, haal het touw in, leg dat min of meer netjes over mijn voeten en maak een HMS in de karabiner.

"Nakomen!" R. komt als eerste na en controleert mijn standplaats.

Daarna klimt P. De volgende abseil bouwt P. terwijl ik moet ingrijpen als er iets niet goed gaat. Ik kan het niet laten mee te bouwen, het gaat vazelf...

-->vervolg