Zondagochtend. Ik word tegen tien uur opgehaald om naar een heuse klimberg in Nederland te rijden, namelijk die in Bergschenhoek.
Het is de bedoeling dat we volgend weekend twee dagen in de Ardennen gaan klimmen. Ter voorbereiding hebben we twee weken geleden een zondag binnen geklommen en de basis-zekertechnieken geoefend en gaan we nu buiten op Monte Cervino het naklimmen en voorklimmer-zekeren oefenen, evenals het abseilen. Ik rijd met twee medecursisten mee naar Bergschenhoek en we hebben veel zin in vandaag. Het is fris en ik heb vier laagjes aan en nog een regenjas als windstopper in mijn rugzak. Aan mijn voeten dikke sokken en bergschoenen, dat wordt wat als ik in mijn klimschoentjes moet. De zon schijnt als we om elf uur aankomen, bijna iedereen is er al en we beginnen met koffie. We hebben een leuke groep, acht man m/v (dat laatste in de verhouding 5:3) met uiteenlopende ervaringen en motivaties. Ik heb relatief weinig geklommen, ondanks dat het een beginnerscursus is. Ik word dit keer ingedeeld met één van de andere twee dames en al snel blijkt dat we een vergelijkbaar niveau hebben in wat we aan moeilijkheidsgraad aankunnen (da's niet zo hoog, 4+/5a met wat moeite, maar dat geeft niet).
Ik heb alle routes van vandaag uitgeklommen, zonder kleuren te smokkelen! Ik gaf veel minder snel op dan in de hal, buiten klimmen geeft wat extra's, ook al was dit maar een betonnen rots met greepjes. Nou ja, het is ook wel zo handig om eerst omhoog te klimmen als je daarna wilt abseilen, dus doorzetten werd beloond. Ik heb mijn klimschoentjes in de rugzak gelaten en alles op mijn bergschoenen gedaan. Het ging verrassend goed op die kolossen en ik hield lekker warme voeten.
De laatste route die we deden was een route waarbij onze instructeur voorgeklommen was om het touw 'top-rope' te bevestigen, waarna hij weer naar beneden kwam. Ik klom na hem en zou de setjes waarmee hij gezekerd was uit de haken halen. Dat bleek een goede stimulans om de route uit te klimmen, anders had ik waarschijnlijk opgegeven. Tot vier keer toe dacht ik geen kant meer op te kunnen, zuur in mijn armen en met alle greepjes en spleetjes te hoog. Maar ja, die setjes he, die moesten toch uit de rots. En dan hing ik maar weer even in het touw, armen uitschudden, even goed kijken, een aanwijzing van beneden overwegen en de stap wagen. Wat een wonder is dat klimmen dan, jezelf overwinnen en dan sta je na die hopeloze paar minuten ineens weer anderhalve meter hoger, terwijl je je afvraagt waar je toch zo moeilijk over deed.
Uiteindelijk tikte ik de rand aan van het plateautje en riep opgelucht en ook wel een tikje trots naar beneden dat het gelukt was. Op dat moment hoor ik een stem vanaf het plateautje, van een van de andere instructeurs, die daar met zijn instructiegroepje net aan een abseil gaat beginnen: "Ik zie je niet, ik hoor je alleen!" Weg is het tikje trots en een 'dit lukt echt niet meer'-gevoel onderdrukkend klim ik ook de laatste anderhalve meter op mijn laatste restje kracht omhoog en hijs me op onelegante wijze op het plateautje, waar drie man mij glunderend verwelkomen. Wat een heerlijk gevoel is dit! Daar weegt de spierpijn van vandaag ruimschoots tegenop.
-->vervolg
(Deze pagina is een onderdeel van mijn homepage. Wanneer je via een externe link op deze pagina bent gekomen, gaat het hier naar nanske.nl)