Zo'n blessure is een vervelend ding. Na het weekend eind oktober 2004 was ik een tijdje gestopt met klimmen, om de vinger rust te geven. Maar rust geven wanneer de blessure juist in het dagelijks leven telkens weer een tik krijgt, ondanks dapper 'buddytapen' (de geblesseerde vinger vastzetten aan de naastgelegen niet-geblesseerde vinger), is behoorlijk ontmoedigend. Vlak na kerst maakte ik dan ook een afspraak met vriend C., die in de alpen op cursus wel wat geklommen had en een keer met een uitje wat in de hal had gedaan. Hij wilde wel weer eens klimmen en dat wilde ik inmiddels ook wel weer erg graag. Met hem klimmen leek mij een prima plan, omdat hij toch ook niet al te ambitieus zou willen klimmen, nam ik aan. We spraken af bij Rock Steady in Bussum. M. was ook mee, want we zouden na afloop bij C. gaan eten en blijven logeren. Rock Steady is een leuke hal, met best pittige routes, vond ik. Of het klimniveau was schrikbarend achteruit gegaan door zes weken niet klimmen, dat kan natuurlijk ook... Ik heb het bij de drietjes en viertjes gehouden, met de middelvinger aan de wijsvinger geplakt. C. moest heel even inkomen, maar klom even later met veel plezier met mij mee. M. keek toe vanaf de kant, maar het virus wilde helaas niet overslaan.
Na afloop van dit prettige uitje (ik had het klimmen echt gemist!) bleek mijn vinger toch weer te gaan protesteren. Tijdens het klimmen en vlak daarna had ik nergens last van gehad, maar blijkbaar zorgde de belasting op de pezen voor verhoogde kwetsbaarheid; bij het minste geringste tikje voelde het weer mis en ik werd een beetje mistroostig. Gelukkig hadden we een leuke trip naar Engeland op stapel staan rond de jaarwisseling, wandelen in het Lake District, zodat ik mijn leed even kon vergeten. Ik had inmiddels besloten om net zo lang te wachten met klimmen tot ik zo'n zes weken klachtenvrij zou zijn geweest, dus dat zou op zijn vroegst begin februari zijn. Ik had goede hoop en durfde me wel in te schrijven voor een klimweekend in maart.
Maar potverdorie, wat kan zo'n blessure lang duren, zeg! Ik weet inmiddels precies wat allemaal rek op de pezen geeft: het niet helemaal handig optillen van een stapel schriften uit mijn tas, het blijven hangen met de bewuste vinger in het lusje van de handoek, een achteloze tik met de verkeerde hand tegen de tafelrand, het instoppen van het bed, het belasten van je hand als hij tot vuist gebald is, bijvoorbeeld bij het opstaan van een bank of zelfs bij het instoppen van een shirt in je broek, het knippen met je vingers (dat had ik heeeeel snel afgeleerd en aangeleerd met de linkerhand), het opendraaien van een nieuw potje, het kneden van pizzadeeg, ai. Gelukkig bleek de boel wel langzaam aan te sterken; er was toch steeds wat meer belasting nodig om ze gevoelig te doen worden en bovendien waren de klachtenvrije periodes steeds langer, van een paar dagen naar twee, drie weken in februari. Ik klom inmiddels weer in de hal, makkelijke routes op de plaat, met de rechterhand achter m'n rug of zelfs zonder handjes, alleen voor het evenwicht plat tegen de muur. Een uitstekende techniekverhogende beperking, moet ik zeggen. Het leek dus de de goede kant op te gaan! En wat was ik boos toen ik na ruim drie weken niks gevoeld te hebben in de tweede week van maart toch weer, tijdens het afdrogen, aan dat stomme lusje bleef hangen! Echt boos. Vooral omdat ik het geliefde klimmen nu al maanden praktisch achterwege liet en de blessure toch telkens weer opspeelde! En daar het blijkbaar toch weinig uitmaakte of ik nou klom of niet, besloot ik het weekend van de negentiende maar gewoon mee te gaan. Al kon ik maar een dag klimmen, of een ochtend, het maakte mij niet uit. Als ik die rotsen maar weer eens voelde.
-->vervolg