VOORKLIM-ERVARINGENVOORKLIM-ERVARINGENWie gaat klimmen, leert heel snel het een en ander over zichzelf kennen. Ik schreef al in het verslag van het juli-weekend dat de handelingen op de standplaats nog niet helemaal vertrouwd voelden. Dat bleek uiteindelijk best mee te vallen, maar dat maakte voor de volgende keren klimmen niet uit; ik moest iedere keer weer het gevoel overwinnen dat ik het allemaal vergeten was. En dat ken ik wel. Ook in het leven van alledag doe ik de dingen het gemakkelijkste wanneer ik of heel onbevangen ben, of alles lekker in de gewoonte heb zitten. Daartussenin ga ik erover nadenken en dat werkt niet echt.
In september was er een voorklim-instructiedag georganiseerd door de regio, in Bergschenhoek. Ik maak er mijn eerste echte voorklimmersval. Ik kom in een route onhandig uit en zie bijna twee meter onder mij, brrr, heeeeel ver weg, het setje zitten. Links naast mij de grepen waar ik naar toe moet, maar ik voel alleen maar onhandigheid en evenwichtsverlies wanneer ik een poging wil gaan doen. Zo sta ik minuten op dezelfde plek wat dingen halfslachtig uit te proberen, bang om te vallen en ondertussen verzuren mijn armen. Uiteindelijk wordt dat zo erg, dat ik denk: nu of nooit. Dat had ik eerder moeten doen. Ik heb echt geen kracht meer om te grijpen en ik glijd met handen en voeten weg. Ik geef nog net even een tikje tegen de wand met mijn voeten en val vijf meter lager in het touw. Zo. Die is binnen. Toprope in dezelfde route had ik, ik weet het zeker, het hele probleem niet gehad. Meer voorklimmen dus.
De kans komt in oktober. Twee keer zelfs, want ik schreef me in voor twee instructieweekenden, één begin oktober en één eind oktober. Ik heb intussen last van een vingerblessure. Opgelopen in de hal, toen ik te ambitieus aan een te moeilijke route begon en iedere keer nadat ik er uit was gevallen met hulp en aanwijzingen weer een stapje verder kwam. Het probleem was alleen, dat de eerste pas een rottig knijpgreepje nodig had. Dat maakte de pezen van mijn rechter middelvinger beurs, maar niet zo erg dat dat niet met wat rust weer over zou gaan. Helaas ging alles anders. Want blijkbaar zijn overbelaste pezen kwetsbaar. En bij allerlei dagelijkse handelingen kregen de pezen van die vinger weer een opdoffer. Soms bleef ik ergens even achter haken, soms draaide ik een kraan dicht, soms duwde ik met mijn vuist de afvalemmer even aan en weer ontstond er een spanning op de vinger die duidelijk niet goed voelde.
In de hal deed ik intussen rustig aan, grote bakken en niet te moeilijke routes; in de rots bleek dat nog veel makkelijker. Je kunt op veel meer plekken je handen laag houden en alleen voor evenwicht gebruiken. Bovendien wilde ik voorklimmen en dat leidde tot weinig ambitieuze plannen wat betreft niveau van de routes. Al snel bleek dat de drietjes in Durnal niet echt een uitdaging vormen. De viertjes en vijfjes zijn leuker: veel stukjes plaatwerk, met kleine richeltjes. We gaan na de lunch laag bij de grond traverseren op de kleine randjes. Handen tegen de rots en staan, staan op die voeten, gewicht erop en staan! Hé, er lukt veel meer dan je zou denken! We kiezen hierna wat plaatroutes uit en tot mijn eigen verbazing sta ik op een gegeven moment op een richteltje van nauwelijks 8 millimeter opgelucht even uit te rusten van het gezwoeg op richeltjes van 3 millimeter en plekjes die duidelijk steiler zijn dan 45 graden.
Ik klim op zondag zelfs een 5a-route voor en ben trots op mezelf. Een aantal medecursisten vindt, dat ik er maar eens aan moet gaan denken mij te laten beoordelen voor de gevorderden-status. Ik weet het nog zo net niet. Met een aantal van hen heb ik de beginnerscursus samen gedaan en zij hebben zich dit weekend laten beoordelen en de status gekregen, maar die onzekerheid iedere keer, hè. Voel ik me wel zelfstandig klimmer?
Bij de vraag wat we dit weekend willen leren, zeg ik dat als het lekker gaat, ik me graag wil laten beoordelen. Zaterdag is voor de herhaling van allerlei technieken en voor het inkomen. Het gaat prima, ik ben lekker en vooral ontspannen aan het klimmen en voorklimmen. Maar zondag voel ik de kijkende ogen en de onbevangenheid die ik gisteren nog wel voelde, lijkt weg te zijn. In de loop van de dag gaat het beter, ik klim zelfs een enkel 5b-tje voor en dat sterkt mijn zelfvertrouwen. Op een gegeven moment kiest de instructeur een 5c, waar ik niet door zal komen, zodat hij de terugkeermethode kan zien. Deze heb ik op 3 oktober geleerd en ja, zoals dat gaat bij mij, niet herhaald is vergeten. Ik probeer het moment dat ik niet terug kan uit te stellen en ja hoor. Onbevangenheid troef en ik kom zowaar door de route.... Zo, een 5c voorgeklommen. Huu!
Dan maar een 5c+ in met een makkelijk begin... Ik hang bij de tweede haak, de instructeur staat gezellig te buurten her en der. Daar heeft hij gemakkelijk de tijd voor, want het duurt zeker tien minuten eer ik eruit ben. Uit de terugkeermethode en uit de route. Uiteindelijk wordt, geheel in overeenstemming met mijn eigen gevoel dienaangaande, besloten mij nog even beginner te houden. Iets meer zekerheid opbouwen. Pfft, dat voelt wel rustig.
(Copyright van de foto's: F. van Otten)