We vertrokken woensdagochtend voor een driedaags uitje met (vrijwel) alle collega's naar de Ardennen. Nu wist ik wel dat ik bergen bedwingen een leuke bezigheid vind, maar met touwen en zonder paadje, dat had ik nog niet eerder gedaan. En dat had ik wel moeten doen, weet ik nu. Dat is namelijk heel erg leuk, heel heel... nou ja, vul maar in, enthousiaste stem erbij, wat superlatieven en je hebt het plaatje.
We stonden vrijdag met z'n elven te luisteren naar de twee instructeurs, die vertelden en demonstreerden hoe we de klimmer konden 'zekeren' met behulp van touw en een zekerapparaat. De klimmer zit aan het touw vast, het touw loopt naar boven en dan weer naar beneden naar de zekeraar. Die zorgt ervoor dat het touw netjes korter wordt naarmate de klimmer hoger komt. Als je dan valt, val je nooit ver, want het zekerapparaat en de zekeraar zorgen ervoor dat het touw niet meer terug van beneden naar boven kan, behalve als de klimmer zelf aangeeft dat hij weer naar beneden gaat. Natuurlijk lieten ze ons ook zien hoe dat in zijn werk ging.
En dan mag je zelf gaan klimmen. Het is zoeken naar het juiste evenwicht, naar een plekje voor je voeten, voor je handen. Steeds een stukje hoger, steeds de kracht in je spieren vinden om jezelf weer recht op je voeten te krijgen, door je been te strekken of je aan je armen op te trekken. Wat red ik nog, wat is te hoog of te ver voor die hand of deze voet? Zo dicht mogelijk tegen de rots aan voel je naar die ene spleet die daar zit waar je hem hebben wilt, vind je dat ene knobbeltje waar je nog houvast aan hebt, zoek je naar het richeltje dat net niet te klein is voor je voet. En dat is leuk!
Als je boven bent, moet je ook weer naar beneden. Daarbij helpt weer de zekeraar, want die gaat er nu voor zorgen dat het touw wel 'de verkeerde kant' op kan, zodat je met je voeten tegen de rots en naar achteren hangend in je touw naar beneden kunt komen. Dat was een leuke vooroefening voor het echte abseilen, dat hierna op het programma stond.
We kregen leeflijntjes aan onze klimgordel, zodat we onszelf aan de staalkabels konden vastklinken, die het korte klimmetje naar de plek van het abseilen beveiligden. De gevorderde bergwandelaars onder ons kennen dit soort paden; ze worden klettersteig genoemd. En daar sta je dan, boven aan een vlakke verticale rots. Een touw hangt naar beneden, daaraan zoeven we straks naar beneden. Het touw gaat op een ingenieuze manier door een ring en die ring wordt vastgemaakt aan je klimgordel. Die ingenieuze manier zorgt ervoor, dat je het touw een beetje door de ring moet duwen om de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Als je dat niet doet, slipt het touw vast in de ring en hang je dus stil te bungelen in de lucht tegen de rots aan. Het doorvoeren van het touw ging nog wat schokkerig, deze eerste keren, maar net als het klimmen smaakte ook dat abseilen absoluut naar meer.
De dag voor het klimmen was ik al kruip-door-sluip-door in allerlei formaten grotgangen gegaan, ook dat was verrassend leuk. Het formaat op-handen-en-voeten kwam het meeste voor, door de modder, want het was natuurlijk erg vochtig daarbinnen. Gelukkig waren we voorbereid en hadden we onze regenpakken meegenomen en aangedaan. Er waren ook stukjes gang, waar je alleen languit liggend doorheen kon. Soms kon je je armen nog naast of onder je kwijt, zodat je kon tijgeren, maar soms moest je echt schuivend op je rug of je buik naar boven of beneden door de doorgang. Helaas was de bodem niet alleen bedekt met modder, maar vooral met veel puntige stenen. Het kostte dus wel wat blauwe plekken om het uitzicht aan het einde van een gangetje, hoog in de rotswand, te bereiken. We hebben ook op een gegeven moment onze lampjes allemaal uitgedraaid. Er is dan niets dan duisternis om je heen, geen rotswanden meer, geen ronding boven je hoofd, geen idee meer van smal of breed, weg het gevoel van weinig ruimte. Onze instructeur vertelde dat hij ook wel eens zonder licht door een grot was gegaan, de luchtstroom volgend van de de ene uitgang naar de andere.
O ja, de eerste avond in de klimhal is al geboekt.