De eerste ervaring in de klimhal is achter de rug. Vier weken geleden stond ik stoer op de rotsen en wist zeker dat ik het vaker wilde doen, nou, dat voelde wel even anders toen ik gisteravond op een eenvoudige route vier meter boven de grond stond en dacht: eehm, en nu?
We hadden ons aangemeld voor de beginnerscursus die drie uur zou duren. Eerst hadden we aandachtig geluisterd en gekeken naar de instructeur, die liet zien hoe het touw aan de acht vastgaat (in de Ardennen zekerden we met een ander soort zekerapparaat, de grigri) en hoe je het touw aan de gordel vastmaakt met een dubbele achtknoop (ja, die kenden we nog!). Dat werd een paar keer geoefend en daarna oefenden we, zonder klimmer aan het andere eind van het touw, het inhalen van het klimtouw door de acht. En toen ging het echt gebeuren, ik ging weer naar boven.
Een korte route in moeilijkheidsgraad vier, de blauwe greepjes volgen. Dapper deed ik mijn eerste stappen: hee, dat ging best lekker! Tot ik, zoals gezegd, op vier meter hoogte, ongeveer halverwege de wand, even niet direct zag hoe ik verder kon. Het zweet kwam plotseling in mijn handen en ik kon alleen nog maar denken: "Wat dóe ik hier eigenlijk tegen die wand...?" Ik stond op het punt om tegen mijn klimmaat te zeggen dat ze me kon laten zakken, toen ik het belachelijke van de situatie inzag. In de Ardennen stond ik op een voor een absolute-beginner pittige route rustig te zoeken naar een plekje voor handen of voeten en dacht alleen aan de volgende stap en hier liet ik me uit het veld slaan omdat ik even niet meer als op een laddertje naar boven kon? Ik ademde eens diep in en uit, wiste het zweet van mijn handen, en mijn ogen zochten naar een blauw greepje dat wél op een handige hoogte voor mijn handen zat. Ineens zag ik een stukje verder naar rechts de plek die voor mijn voet zeer geschikt zou zijn als ik even een voetwissel maakte. Ik lachte om mezelf en wipte op mijn linkervoet. De handigste plek voor mijn hand bleek lager te zitten dan ik dacht, net onder borsthoogte, en hop, ik stond weer een paar decimeter hoger.
Rustig geworden kon ik nu doorklimmen en ik begon weer te genieten van het gevoel dat ik op die kleine randjes kon steunen en steeds een nieuw plekje vond om verder te komen, zelfs als ik dat niet in één oogopslag zag. Zo was het vier weken geleden ook geweest en dit was waarom ik het zo leuk vond. Rare dingen, hoor, zenuwen.
Na afloop kregen we ons 'je-weet-wat-je-moet-doen-om-veilig-te-klimmen-in-een-hal-'bewijs. Het voordeel van drie uur cursus op één avond vonden wij, dat je niet hoeft te stoppen als je net lekker bezig bent. Het nadeel is, dat er de volgende keer dat je klimt, in principe niemand bij is, die even controleert of je alles wat je moet weten nog weet. Het vasthouden van iets dat je geleerd hebt, moet je ook oefenen... We gaan maar snel weer een avondje klimmen.
Wij klommen deze avond bij Steep Part Den Haag.