Het zou lekker weer worden dit weekend, mooi! Ik had erg veel zin in het klimmen, maar was ook wel weer een beetje bang dat ik alle handelingen op de standplaats vergeten zou zijn. Ik had dan ook wijselijk niet opgegeven dat ik 'gekeurd' wilde worden voor gevorderd, eerst maar weer eens even voelen hoe het ook al weer was, dat klimmen. Bovendien was ik er helemaal niet zo zeker van of mijn vinger wel zou houden.
We gingen dit keer naar Les Awirs, een oude steengroeve vlak onder Luik. En we reden verkeerd. We zagen ineens Aken en Maastricht op de borden staan, terwijl de afslag Namen nog moest komen, dat kon niet goed zijn. En inderdaad, we hadden Namen gemist, suf. We kozen de toeristische route terug, maar waren wel pas tegen half één bij de rotsen. Gelukkig was onze chauffeuse tevens een van de instructeurs en reden we met twee cursisten met haar mee, dus de eindverantwoordelijke voor het weekend had slim besloten dat wij die dag met zijn drieën een touwgroep zouden vormen. En we begonnen op het parkeerterrein. De hangjeugd van Les Awirs wil aldaar nog wel eens een autootje molesteren en geen van de groep had echt zin om het risico te lopen maandag nog in België allerlei zaken op het politiebureau te moeten afhandelen, dus we zouden allemaal een uurtje wacht houden op het parkeerterrrein. Tussen de bomen aldaar richtten wij met schlinges en karabiners een standplaats in en zo konden we laten zien wat we tijdens de winterstop nog onthouden hadden. Dat viel me alleszins mee! Na een boterhammetje gingen we tegen tweeën eindelijk de rotsen in. We kozen wat makkelijke routes, want ik wilde voorklimmeters maken. Heerlijk om de rots weer te voelen! En het ging heel goed; het kostte me helemaal geen moeite om mijn rechterhand nauwelijks te belasten en het voorklimmen voelde heel vertrouwd. Ook de volgende dag ging het erg lekker, zo lekker, dat degene met wie ik klom liet blijken dat ik de volgende keer dat ik ging klimmen echt maar eens voor de gevorderdenstatus moest gaan. Nou, daar had ik inmiddels zelf, ondanks de blessure, ook wel alle fiducie in.
Weer een weekend met goede weersvoorspellingen. We rijden naar Dave, een nieuw gebied voor mij. De rotsen liggen prachtig aan de oever van de Maas, maar iets minder prachtig is het dat tussen de Maas en de rotsen ook nog een de weg en een spoorlijn een plekje gevonden hebben. Ik word de eerste dag ingedeeld met M. en ze trekt me letterlijk omhoog in een twee-touwlengte-route, waarvan de eerste lengte 5a gewaardeerd is. Dat bleek wel even pittig voor een eerste route, vooral omdat er een dakje in zit, waar ik niet een-twee-drie doorheen kom. Maar we zijn niet voor één gat te vangen, ik wil de tweede touwlengte namelijk graag gaan voorklimmen en ik moet en zal dus omhoog. Touwsteun brengt uitkomst en even later zit ik genietend op een rotsje op de standplaats, uitkijkend over de Maas onder een strakblauwe hemel. De tweede lengte strekt zich boven mij uit, M. verzekert mij dat het echt te doen is en daar ga ik. Wat een feest! De route is eenvoudig en geeft inderdaad geen verrassingen onderweg, maar er moet wel wat gedaan worden en hij slingert een beetje tussen de vegetatie door, die hier welig tiert zonder de route te overwoekeren. Wat lekker klimmen, ik ben op slag verliefd.
De dag heeft nog meer voor mij in petto, het klimmen en ook het voorklimmen gaat zo lekker, dat ik met een gerust hart wat moeilijkere dingen opzoek. Zo komen we in de namiddag uit bij een route waarvan de topo aangeeft dat ik hem moet kunnen klimmen. Ik meen dat het een 4+ was, maar ik heb geen topo en ook belclimb geeft geen uitkomst. Het klimmen gaat lekker en dat is maar goed ook, want hij blijkt best pittig. Dat neemt niet weg dat hij mij wel ligt en ik ben geen moment echt onzeker, tot ik bij een kort overhangetje kom. Dat is niet echt mijn sterkste kant en ik sta dan ook even te wijfelen. Ik zit inmiddels boven mijn setje, maar ik kijk maar niet teveel naar beneden. Er zitten grepen, er zitten ook treetjes, maar het is allemaal wat gestrekt en ver. Maar ja, het is een viertje, ik moet dit kunnen, hopla! En zonder al te veel na te denken, want van twijfelen word je moe, zwiep ik mijn zwaartepunt van mijn rechter- naar mijn linkerbeen, grijp met links op goed geluk naar boven, waar inderdaad een greep zit, plaats mijn rechtervoet omhoog en trek mezelf erdoorheen! Woehoe, wat een lekker gevoel! Maar dit was beslist geen viertje, volgens mij. Niet veel hoger is de standplaats en ik zeker mijn medeklimmers omhoog, er heeft zich na de lunch nog een klimmer bij ons aangesloten. Beiden zijn vol lof over mijn actie bij het overhangetje en M. is het met me eens dat het toch minstens een vijf-passage was. De volgende dag wijs ik de route aan J. aan, de instructeur voor die dag en hij laat me in de topo zien dat dat een 5c is en niet het viertje dat we dachten. Aha! 
We zetten de tenten op bij de Chaveehut en kunnen koken en eten in de hut, kamperen noemen ze dat, hmm. 
De volgende dag wordt weer een prima klimdag, zoals gezegd dit keer met J. Ik mag (moet...) alles voorklimmen vandaag en dat gaat net als gisteren heel lekker. We hebben op een gegeven moment een route te pakken waar niet veel haken zijn en wat er is, is tamelijk oud en roestig. Maar ik heb geen moment het gevoel dat ik de route niet red, dus klim rustig en beheerst de route uit. Lekker gevoel geeft dat, zeg! En de beide instructeurs van dit weekend zijn het eens, de instructiefase is voorbij, ik mag zelfstandig gaan klimmen. Nog wat meer klimmeters maken krijg ik als advies mee, zodat het klimniveau ook een beetje omhoog gaat. Nou, dat gaat vast wel lukken.