EEN WEEKJE SKYE

mei 2005

In mei zijn we een weekje naar Skye (Schotland) geweest, om te wandelen. We waren daar met een vriend uit Engeland, die daar al jaren komt. Het waaide erg hard en de lucht hing laag toen we de brug over reden. Geen groene heuvels, geen bloeiende hei, want voor beiden was het nog te vroeg in het jaar. Het gras op de heuvels was nog gelig, en de heistruikjes kleurden de rest van de begroeide gedeelten van de heuvels roestbruin. We haalden fish & chips en waaiden bijna de zee in. De wegen op Skye zijn bijna allemaal eenbaans. Als er een tegenligger komt, maakt een van beide voertuigen plaats door een 'passing place' in te rijden, al dan niet door de auto in de achteruit te zetten. Soms maken beide voertuigen plaats door een passing place in te rijden. Dat is onhandig, zeker wanneer je elkaar door een bocht in de weg niet meer kunt zien. Even snel ergens naar toe is er op Skye niet bij; behalve de smalle wegen dragen de vele schapen en de lussen om de lochs daartoe bij. De fish & chips werden verorberd langs een van die lochs, in de auto, vanwege de wind.

De volgende morgen besloten we, terwijl we baked beans op onze toast schoven, dat we een stuk langs de kust zouden gaan lopen, een niet zo lange wandeling. Onze vriend, P., die als gids fungeerde, durfde het niet aan om de wandeling langer te maken en ons mee te nemen naar de 'Bad Step', een klauterpassage boven het water van de zee, bang als hij was dat hij halverwege niet voor of achteruit durfde. Jammer! We keken tijdens de wandeling uit over het zuidelijk deel van de Cuillin, de bergrug van Skye. Zwarte rotsen, zonder begroeiing, verdwijnend in de nevel. De berg Bla Bheinn (Blaa Veein) was regelmatig prominent in het beeld, niet helemaal een onderdeel van de Cuillin, maar wel ons doel voor de volgende dag. Een berg met twee toppen. Je kunt de zuidelijke route nemen, maar dan moet je tussen de twee toppen een nogal luchtige klauterpassage langs, die P. wilde vermijden. We namen de route die oostelijk op de top komt.

De Cuillin en Bla Bheinn bestaan uit een gesteente dat ik nog niet kende, het gabbro. Een heel ruw gesteente, ideaal voor je voeten en minder ideaal voor je handen. M. heeft zijn vingers er behoorlijk aan open gehaald. Naast gabbro vind je er trouwens ook basalt, dat heeft tegenovergestelde eigenschappen: glad en bij natte omstandigheden glibberig. Het ligt beide door elkaar, om het spannend te houden.

Skye is een ideaal eiland om te klimmen. Je kunt veel toppen bereiken met eenvoudig (of wat minder eenvoudig) klauteren, maar ik heb al gezien dat je ook uitstekend met touwen in de weer kunt. Wie weet komt dat er ook nog eens van.

De derde dag was een wat regenachtige dag. We gingen otters kijken in de Otter Haven. Een schuilhut, met verrekijkers. Is het een otter of een zeehond? Nou, meestal een zeehond. Bij de eerste krinkeling in het water reageerden we nog enthousiast: het is een zeehond! Maar na een half uurtje otters zoeken zeiden we: Oh, it's no otter, it's just a seal... Er was 1 ottertje te zien, maar die was zo ver weg, dat het praktisch alles had kunnen zijn. De lunch gebruikten we op een klein eilandje met een vuurtoren in Isleornsey. Om bij het eilandje te komen, moet je over de bodem van de zee, dat kon omdat het laagwater was. En warempel, aan de overkant zwom een otterpaartje! Toen we onze sandwiches aan het wegsmikkelen waren, zagen we de rotsen in het water sneller verdwijnen dan ons lief was. Het water kwam terug en stond al zo hoog dat de schoenen uit moesten. Brrr, koud.

De volgende dag reden we naar het noorden van het eiland, daar hadden we afgesproken met een vriend van onze vriend. Ook een engelsman, die al jaren op het eiland woont en werkt als kunstenaar. Hij kent de bergen op zijn duimpje en nam ons mee de Cuillin in. Wat een gebergte is dat! Het was niet de meest mooie dag die we hadden, maar het regende maar een uurtje en de wolken bleven redelijk hoog. De route omhoog liet aan klauteren niets te wensen over, ik voelde me helemaal in mijn element. Gelukkig voor P. was er ook een minder klimmige route, zodat de partijen hier uit elkaar gingen. M. ging met mij mee en begon plezier te krijgen in het geklauter en de andere twee namen het 'pad' om de rotsen heen. De Cuillin smaakten naar meer. Het is een beetje jammer dat het een wat verraderlijk gebergte kan zijn, wat weersomstandigheden en navigatie betreft, er zijn helemaal geen paden aangegeven, dus je moet of met een gids zijn, of kunnen vertrouwen op je kaartleeskunde. Bij mist wordt dat lastig en een kompas is niet echt een aanrader in de Cuillin, want de rotsen zijn daar licht magnetisch.

Op dinsdag zijn we in de distileerderij van de Talisker-whisky geweest. Het ruikt daar al naar whisky als je binnenkomt. Er zijn prachtige koperen distileerketels en de rondleiding was erg levendig en interessant. En er is natuurlijk lekkere whisky, waar je voor de rondleiding begint een 'teaser' van krijgt en na de rondleiding natuurlijk een fles van kunt kopen. Of meerdere.

O ja, de lammetjes. Heel veel lammetjes. Ik heb nog nooit zo veel lammetjes gezien in 1 week tijd. Het waren er vast wel duizend. Ze weten niet wat een auto is. Maar ze vinden de auto ook eng. En als je iets eng vindt, dan wil je naar mama. En mama staat dan soms aan de overkant van de weg. We hebben 1 dood lammetje gezien. Het is een wonder dat dat niet vaker gebeurt.

Mijn mooie zelfgemaakte klimhandschoentjes ben ik kwijt geraakt, op de eerste wandeling. Toen het warmer begon te worden, had ik ze tussen de heupriem van mijn rugzak gedaan. Bij het maken van een foto heb ik die riem los gedaan, maar ik was de handschoentjes vergeten. Ik ben nog teruggegaan toen ik het merkte, maar de wind had de handschoentjes eerder gevonden dan ik en waarschijnlijk dobberen ze nu in de oceaan.

(Deze pagina is een onderdeel van mijn homepage. Wanneer je via een externe link op deze pagina bent gekomen, gaat het hier naar nanske.nl)