MAANDAG 31 JULIMAANDAG 31 JULIDe dag van het grote afdalen. Het begin van de tocht is nog min of meer 'gelijkvloers'. De route gaat hier door een kleine kloof, het pad gaat spannend langs trappen en kettingen door de rotsen. Niet lang daarna verlaten we de Meraner Höhenweg weer. We waren gekomen om de hele ronde te lopen en uiteindelijk hebben we maar twee-en-een-halve dag van deze tocht gebruik gemaakt.
Al snel vinden we ons pad naar Partschins, een duidelijk bordje verwijst ons. Maar tjonge, wat is dit pad steil zeg! Wie ons hier ziet strompelen, als twee kreupelen de berg af, zou niet geloven dat we een paar dagen eerder nog op de Hohe Wilde hadden gestaan. Mijn knieën vinden het nu echt niet leuk meer. "Ein unangenehmes Pfad", zei het 80-jarige bergboertje dat we, na een half uurtje afzien, met een kom sla uit zijn moestuintje zien komen. Maar we hoefden nog maar even, het werd een kleine honderd meter lager beter, beloofde hij ons. Poe, nou, dat verdienen we ook wel, vinden we. Als je je vantevoren op iets lastigs instelt, bijvoorbeeld omdat je daarmee zo'n Hohe Wilde op komt, is afzien niet zo erg, maar op de laatste dag van je vakantie, met als enige beloning afscheid van het hooggebergte en een onprettige toename van de omgevingstemperatuur, zit je dus niet op zo'n lastig pad te wachten. We hebben ons er op grond van de kaart ook niet op ingesteld, maar soms lees je zo'n kaart blijkbaar met de wens als vader van de gedachten.
Inderdaad wordt het pad al snel beter en we krijgen ondanks de warmte weer een wat beter humeur. We kunnen zelfs weer een beetje van de steeds veranderende omgeving gaan genieten, de vele planten, struiken en bomen, de geuren, de geluiden uit het dal. Een uurtje later wandelen we door een appelboomgaard Partschins binnen, waar we toch wel een beetje opgelucht neerstrijken op een terras voor een welverdiende lunch.
De kaart er nog maar eens bijgepakt, want hoe hadden we ons zo kunnen vergissen in de steilte? Maar ahaaa! Er is nóg een pad naar Partschins! We hadden ons ongeveer een halve kilometer te vroeg laten verleiden door dat bordje richting Partschins, over een pad dat op onze kaart niet eens stond ingetekend. In ieder geval niet vanaf het punt waarop het bordje ons had verwezen. Zucht. Zo zie je maar weer: ook de 'gemakkelijke' bergwandelingen kennen zo hun problemen.
We nemen de bus terug naar Meran, waar we deze heerlijke wandelvakantie beeindigen in het hotelletje waar we ook begonnen zijn. De volgende dag brengen we anderhalf uur langer op het station door dan de bedoeling was; wie hoor ik daar nog klagen over de NS?
(Copyright van de foto: Nans)