zondag 29 februari 2004zondag 29 februari 2004Zondag klommen we met zijn tweeën bij één instructeur. De rotsen waren droog dit keer en we begonnen op een langere en leuke route.
Het klimmen ging goed, geen spierpijn en een lekkere conditie. Dat smaakte naar een wat pittiger route, dat werd le Diedre Muscari. Een hoekversnijding, werd mij ter plekke geleerd.
Nou, dattie pittig was dat bleek wel. Ik zou als eerste naklimmen, maar ik kwam niet voorbij het tweede setje: ik viel er vier keer uit en bleef steeds net boven de grond in het touw hangen. Ik heb mijn medecursist vriendelijk voor laten gaan en de kunst afgekeken. Dat hielp, nu was ik er in twee tellen voorbij.
De volgende route was ook een pittige. Halverwege zat ik weer vast en
het leek erop dat ik op moest geven, mijn armen wilden niet meer wat ik
met ze wilde.
Een andere instructeur kwam net onderaan de rots met zijn cursist en ze bleven even kijken om mij omhoog te zien gaan. Hij riep een aanwijzing van beneden die mij in een keer een stuk hoger bracht en waarbij ik mijn armen op een andere manier gebruikte.
Daarmee redde ik
de route (weliswaar met weinig elegantie, maar wie maalt daarom) en een
foto legde de bijzonder brede, trotse en blije lach vast waarmee ik de
laatste meters klom.
Zondag klom ik
Mijn medecursist, R., heeft deze laatste route voorgeklommen, nadat hij dat eerst op de pousse cafe van bovenaf extra gezekerd (met een lus in het touw, maar hij viel niet) had geoefend. Het was laat op de middag. De andere groepen waren voor een deel al op weg naar de kroeg en wij stonden 'standplaats en abseilbouwen' te oefenen onderaan het wandje. Twee instructeurs erbij, R. moest alles doen en als er iets niet goed ging, mocht ik ingrijpen. Nog veel tips and tricks gekregen en toen gingen we beginnen. Eén instructeur beneden, één instructeur liep (ja, dat kan daar ook) naar boven om in de gaten te houden of alle handelingen veilig verliepen. Een derde instructeur met zijn cursist kwam toen R. halverwege de wand was en ook zij liepen omhoog om vandaaraf onze verrichtingen te volgen. Alles ging geheel naar wens, R. klom met zekere tred de route, petje af, en ik kwam met vermoeide armen en benen iets langzamer na. Bovengekomen moest de abseil gemaakt, maar we hadden het eigenlijk wel gehad met overzichtelijk denken. Het belangrijkste ging wel helemaal goed: we zaten zelf de hele tijd zo vast als een huis. Maar het touw waaraan we gingen abseilen zat in de knoop en nadat we op drie ingenieuze manieren die allemaal mislukten toch maar gewoon de boel weer loshaalden om opnieuw te beginnen, vergaten we het touw weer ergens vast te maken om te voorkomen dat het in zijn geheel naar beneden valt, waar de instructeur ons fijntjes op wees toen we klaar waren.
Toen we vervolgens vergaten dat het touw niet meer door het oog zat,
omdat we die knoop eruit hadden moeten halen en we wel alles al vast hadden
voor de abseil en ik mijn abseilacht bijna naar beneden had laten
vallen, sloeg de meligheid toe. De instructeurs waren zich aan het
verkneukelen en vonden het geloof ik maar wat jammer dat het
uiteindelijk toch allemaal lukte en we niets kwijt waren geraakt
ondertussen. Ik vond het een prettige bijkomstigheid, dat we ondanks
alle missers en meligheid uitstekend in staat waren de echte veiligheid
niet te 'missen'. Het is weliswaar wat rottig wanneer je touw en je
abseilacht eerder beneden zijn dan jijzelf, maar in ardense situaties,
met een thuisfront dat weet waar je uithangt, niet levensbedreigend.
Ik heb genoten van het fysiek bezig zijn, van het uitzoeken van je passen en het zoeken en vinden van balans, van het bereiken van het einde van de route en van het abseilen daarna. Veel geleerd ook. Zowel klimtechnisch (veel verschillende soorten routes gedaan) als wat betreft zekeren en standplaats/abseil bouwen. Met heel veel dank voor de organisatie en de instructeurs van de NKBV-regiogroep!
(Copyright van de foto's: R. van Gent)(Deze pagina is een onderdeel van mijn homepage. Wanneer je via een externe link op deze pagina bent gekomen, gaat het hier naar nanske.nl)