(november 2003)
Ik kreeg klimschoentjes voor mijn verjaardag dit jaar. Eehm, nou ja, ik heb ze met instemming een maand vantevoren zelf gekocht, eigenlijk. Een uur ben ik bezig geweest, het ene paar schoenen aan, het andere paar schoenen aan, een derde paar, toch maar die tweede nog een keer, een vierde en een vijfde paar, die vierde nog eens, een kleinere maat proberen en uiteindelijk zat dat ene paar van de twee overgebleven paren toch het beste. En toen was ik blij als een klein kind en wilde ze 's avonds de hele tijd bij me hebben. Neenee, niet aan. Wie klimschoentjes kent, snapt wel waarom.
Het vinden van een moment op ze uit te proberen had nog wat voeten in aarde. Uiteindelijk bleek de avond voor mijn eigenlijke verjaardag de avond te zijn waarop we allebei konden. Over wat er in eerste instantie was blijven hangen van de klimcursus zal ik het verder niet hebben, want we hebben allebei een paar dingen gedaan die verkeerd hadden kunnen aflopen wanneer er net een greepje losgezeten zou hebben op hetzelfde moment... We zijn maar even een kop koffie gaan drinken en daarna met dubbel bewustzijn verder gegaan, in de hoop, maar ook de verwachting, dat dat eens was, maar nooit weer.
Het klimmen ging wel heel goed! Ik heb mijn best gedaan om vooral met mijn benen te klimmen en dat zette zoden aan de dijk. Bovendien zijn die schoentjes het einde: geen greepje lijkt te klein. We hebben het bij het lagere oefenwandje gehouden deze keer, mede gezien de ervaringen van het begin van de avond. De eenvoudige routes kon ik nu lekker doorklimmen, ik ben wel benieuwd naar de ervaringen op een langere route.