NIEUWE SCHOENTJES EN EEN 5C

Ik heb nieuwe schoentjes gekocht. De oude, die al twee jaar oud waren, kregen last van slijtage bij de zool. De nieuwe zijn vooral nog heel nieuw; mooi rood en glimmend. Ik kocht ze woensdag en kon ze twee dagen later dus mooi in de hal proberen, op mijn vaste vrijdagavond-klimavond. Het was even wennen, de schoenen zijn wat soepeler in de zool en ik kon dus niet meer zo gemakkelijk gebruik maken van de bal van mijn voet als ik gewend was. Op een klein treetje moet er nu meer gewicht naar mijn tenen. Maar ze geven een supergrip op aflopende treetjes; als ik eenmaal sta, sta ik ook. De eerste twee routes moest ik echt rustig klimmen en goed opletten hoe ik mijn voeten neer moest zetten. Alsof de oog-voet-coördinatie niet helemaal was wat hij moest zijn. Maar langzaamaan begon het te wennen en kreeg ik vreselijk veel plezier in de schoentjes. Daarom durfde ik het wel aan om in mijn 5c-projectje te stappen. Een grappig gebouwde route op een paal, dan rondom een dakje en door het dakje omhoog en de afronding vertikaal tegen de wand. Ik klim nog geen 5c, maar ik was een paar weken geleden aangemoedigd deze route gewoon maar eens te proberen en ik kwam vrij gemakkelijk over de paal tot onder het dakje. Daar waren echter de problemen begonnen toen ik het hoekje moest ronden en na vijf keer vallen en evenzovele pogingen gaf ik het op met het zuur in mijn armen. Beneden gekomen werd mijn techniek geevalueerd en kreeg ik tips voor een volgende keer. De week daarna ben ik dat meteen toe gaan passen, ik kwam inderdaad één stap verder, maar dat bracht mij nog steeds niet om het hoekje op de gewenste positie om het dakje te bedwingen. Ik heb het toen maar even laten liggen, ook omdat ik mij steeds net niet helemaal fit genoeg voelde om het weer te proberen. Maar gisteravond, met de nieuwe schoentjes aan mijn voeten, rook ik mijn kans. Het klimmen ging lekker en ik voelde dat het zou kunnen lukken vandaag.

Ik zekerde eerst mijn medeklimmer omhoog, zodat ik wat informatie had over het stuk na het dakje. Toen ging ik. En inderdaad, mijn gevoel klopte. Ik viel er weliswaar de eerste poging uit, maar kwam toen voorbij het hoekje en door het dak! Met aanmoedigingen en aanwijzingen van beneden en, eerlijk is eerlijk, een paar bloks, lukte het me om ook het laatste vertikale gedeelte tot een goed einde te brengen, genietend van de lastige, maar toch ook weer leuke passen en bewegingen die ik moest maken. En wat voelde ik me trots toen ik boven aan de wand aantikte; mijn eerste 5c in de hal geklommen!